“Men veronderstelt meestal van abstracte kunst dat zij gebaseerd is op het toeval, op het loslaten van de algemene aanvaarde manier van schilderen. Dat is geen toeval. Het loslaten van die aanvaarde normen is niet toevallig, gebeurt moeilijker om iets af te breken dan iets op te bouwen. Men beweert dikwijls het tegendeel, maar dat is niet waar. Men geraakt moeilijker los uit de kunstgeschiedenis dan dat men er in geraakt. Het is veel gemakkelijker iets over te nemen, dan er weigerachtig te blijven overstaan. Dat is een zaak die men meestal niet benadrukt. Bv men zegt dikwijls “een schilder staat steeds voor een witte doek”. Dat is niet waar. Een schilder staat steeds tegenover een doek dat altijd al beladen is met allerlei kleuren en vormen. Wil hij zelf een tekening, een schilderij maken, dan heeft hij alles vooreerst weg te schilderen.

En dat is mijn grootste zware taak: alles weg schilderen, alles vergeten wat voor mij is geschilderd. Dat is de actie van het kapotschilderen. Het negeren van de norm die men u willens nillens toch oplegt, vanuit een bepaalde traditionele opleiding. Elke opleiding is traditioneel. Dat is iets waar je niet kunt aan ontsnappen.

Je brengt dus verf aan. Je brengt een aantal gegevens. Het is alsof je een computer installeert.

Je geeft die allemaal gegevens: verfkladden, lijnen, potloden, alles, alle materialen. Je maakt er een echte soep van, en op een bepaald moment zeg je, ja, ik ben in de knoei geraakt!

Het is uit tussen ons, wij hebben geen verhouding meer. Dat witte doek is nu vol kleuren, maar jij ziet het dat je moet beginnen te investeren : kleur op kleur op kleur.

En je ziet : och ja, nu heb ik precies iets als Willem de Koning, en nu heb ik Arshile Gorky, en een Bram Van Velde, alle abstracte schilders passeren de lijn. En op den duur, ja, jongens ik heb heel de kunstgeschiedenis er door gedraaid

En vanuit dat ogenblik beginnen de kleuren te spreken. De gei’nvesteerde kleur, de geïnvesteerd  vorm, maak dat blauwe vlak daar iets kleiner, iets compacter, intenser ten opzichten van dat gele dat er naast staat. Maak dat vlak wat smaller ten opzichte van dat rode. Maak nu eens een keuze tussen mij en mij, tussen de kleuren onderling. Maakt een keuze!”

                                    – Paul Rigaumont